Ile zmienia jeden rok

W perspektywie czasu, wydaje się to być niewiele. Zwłaszcza w piłkarskiej perspektywie, kiedy mija sezon za sezonem, a w LM ciągle widzimy te same zespoły, puchary ciągle wznoszą kapitanowie tych samych drużyn, a struktura ligi wciąż jest taka sama. No cóż, normalny świat wygląda tak, że jak już klub jest w czołówce, to jest w czołówce, a jak jest słabszy i biedniejszy, to walczy o niższe cele, i te cele się z zasady nie zmieniają, nie każda liga jest taka jak polska, gdzie Lechia Gdańsk cudem ratuje się przed spadkiem po to, żeby już od początku nowego sezonu atakować miejsca w europejskich pucharach, a to wszystko bez większych zmian kadrowych. A tymczasem okazuje się, że nawet w czasie jednego roku i nawet w najnormalniejszych zachodnich ligach, ba! nawet w LM wszystko może się zmienić i wywrócić do góry nogami.

Nie wierzycie? Spytajcie Roberto Di Matteo, który nawet nie rok, a niewiele ponad pół roku temu był geniuszem, który doprowadził Chelsea do upragnionego triumfu w Champions League, a dziś jest bezrobotny. Spytajcie kibiców The Blues, którzy jeszcze świeżo czują, jak to jest być najlepszą drużyną kontynentu (fanom Realu, którzy zdążyli już zapomnieć, potwierdzam - cudowne uczucie :). No dobra, już przestaję być wredna...), a teraz nie dość, że odpadli z tych elitarnych rozgrywek już w fazie grupowej, to jeszcze "udało" im się nawet przegrać Klubowe Mistrzostwa Świata z Corinthians. Z Corinthians! Z klubem, w którym gra były zawodnik ŁKS-u, tego, który teraz ledwo utrzymuje się w naszej I lidze! Z klubem z Brazylii! Nie brazylijską kadrą, która renomę ma niesamowitą - z klubem z ligi brazylijskiej! Tak, tej ligi brazylijskiej, o której mówi się, że niemalże nie ma w niej obrońców i jest niczym w porównaniu z Europą. Bo generalnie jeśli chodzi o futbol klubowy, to on właściwie jest dyscypliną tak zeuropeizowaną, że do tej pory mówiło się często, że KMŚ to taki tytuł bonusowy za zwycięstwo w LM, taka jest różnica poziomów między czołowymi klubami starego Kontynentu a nawet tymi południowoamerykańskimi, które w porównaniu do afrykańskich czy azjatyckich przecież prezentują się jeszcze nie najgorzej. Zresztą niedowiarkom przypominam finał zeszłoroczny i szybkie 4:0 Blaugrany nad Santosem w składzie z och ach genialnym Nejmarkiem (błagam Barco, nie kupuj go, nie kupuj go, nie kupuj go, nie kupuj go...), gdzie sprawa została rozstrzygnięta jeszcze przed przerwą, a całą 2 połowę Duma Katalonii właściwie tylko dreptała sobie po boisku. Londyńczykom nawet to udało się przegrać - przypominam, że jeszcze w maju byli oficjalnie najlepszą klubową drużyną Europy, ba! przecież obecny sezon Premier League zaczęli rewelacyjnie i byli pewnym liderem, dopiero potem - wraz z problemami w LM - także i w ich ligowych meczach wszystko zaczęło się sypać. Jedni mogą mówić, że teraz wreszcie widać, że te zeszłoroczne sukcesy The Blues to wszystko fuksem i przypadkiem. A inni, że to jest kolejny dowód, ile może się zmienić w zaledwie jeden rok.

Zresztą i w innych ligach też mamy odmiany. O polskiej może nawet nie będę wspominać, bo że tam wszystko się kręci i obraca gorzej niż w kolejce górskiej, to już wszyscy wiemy, ale takie międzysezonowe zmiany mamy tez i na zachodzie. O, popatrzmy choćby na taka Borussię Dortmund, o której wszyscy mówią, że ma za wąska kadrę, żeby skutecznie rywalizować na trzech frontach. Ta na przykład w tym roku pozmieniała, ale swoje priorytety. Rok temu chciała koniecznie obronić mistrzostwo Niemiec, proszę bardzo, Bayern dwa razy pokonany, punkciki ładnie gromadzone, tytuł jest? Jest. No to tak dla zabawy może teraz co innego, rok temu LM nam fatalnie wyszła, czas to nadrobić - i okazuje się, że nawet Real Madryt da się pokonać. Dziwne stworzenie z tej Borussii - może zdobyć praktycznie wszystko, co chce, pod warunkiem, że wybierze tylko jeden front, na którym się skupia, i jak się skupi, to przychodzi jej bez problemu, ale jak tylko odpuści, to wygląda jak ostatnie... hmmm... czy "żółtodzioby" w odniesieniu do BVB nie zostanie odebrane jako ironia? Albo, patrząc na ostatnie realia, nie daj Boże rasizm? Ten klub jest jak taki magiczny dżin, który nie ma problemu ze spełnianiem życzeń, ale ich liczba jest ograniczona - tyle że on oferuje tylko jedno zamiast trzech. Ale efektem tego są, w zależności od tego, jakie będzie, że tak powiem, doroczne życzenie - odpowiednie zmiany w światowym futbolu. Na przykład kolosalna przewaga Bayernu nad BVB w Bundeslidze, co w większym bądź mniejszym przybliżeniu, patrząc na to, z jaką pewnością i równością wygrywają kolejne ligowe spotkania monachijczycy, oznacza, że tyle było z Bundesligi w tym sezonie. Bayern to taki klub, który jest przyzwyczajony do absolutnej dominacji, więc nie będąc aktualnym posiadaczem tytułu jest podrażniony - a Bayern podrażniony to Bayern groźny. Bayern zaś bez mistrzostwa drugi rok z rzędu to Bayern groźny podwójnie - a możliwości na papierze nie można długo oszukiwać. Klub z tak potężną kadra nie może tyle czasu pozostawać bez tytułu i w tym sezonie powinno im się udać. Wybory Borussii odciskają się też na rynku międzynarodowym - bo magiczny dżin z Dortmundu tym razem, zamiast karać non stop klub z Allianz Arena, może denerwować inne zespoły - i nie będę tu już nawet wspominać Manchesteru City, który chyba nadal nie zrozumiał zasad Champions League, ale przede wszystkim denerwuje Real Madryt, który po przegraniu z niemieckim klubem dwumeczu skończył fazę grupową na zaledwie 2 miejscu w grupie, przez co teraz mogę oczekiwać losowania 1/8 i modlić się o parę  Real - Manchester United. Czerwone Diabły koniecznie muszą zatrzeć kibicom wpadkę z zeszłego roku, dla Realu - o czym więcej później - LM to już ostatnia szansa uratowania sezonu, w związku z czym żaden z tych klubów absolutnie i pod żadnym pozorem nie może pozwolić sobie na polegnięcie już na pierwszym wiosennym rywalu. Dlatego w takim meczy wypruwałyby sobie żyły, byleby tylko zwyciężyć, a że umiejętności mają - mecz byłby, podejrzewam, nieziemski. Do tego przy moich sympatiach kibicowskich w takim przypadku byłabym zachwycona niezależnie kto z tej pary by odpadł :). No niestety, pary są losowane, a rachunek prawdopodobieństwa nie jest po mojej stronie, ale zawsze można mieć nadzieję. A wszystko dzięki niespodziewanym zmianom w Borussii Dortmund :).

Ano właśnie, wspominałam już coś o Realu? Bo to chyba oni obok Chelsea są tym klubem najbardziej zdumionym, ile może się zmienić w jeden rok. Przypominają mi się teraz moje rozważania o rozpoczynającym sezon Gran Derbi w Superpucharze Hiszpanii, kiedy to najbardziej w całym meczu zszokowała mnie pewna nieoczekiwana zamiana miejsc między Barcą a Realem - a przynajmniej tak mogłoby się wydawać na podstawie stylu gry obu zespołów. No to zamiana miejsc trwa nadal. Rok temu Barca przegrała tytuł mistrzowski. Czy była gorsza? Być może, w końcu jedno z bezpośrednich starć przegrała - w drugim jednak zwyciężyła, więc jeśli mamy mówić o całym sezonie, nie da się wyraźnie powiedzieć, który z tych klubów miał w sobie większą jakość. Można jednak wyraźnie powiedzieć, że Blaugrana nie grała w tamtym sezonie regularnie, co chwila gubiąc jakieś punkty na meczach wyjazdowych - co zdecydowanie nie dotyczyło Realu konsekwentnie zgarniającego komplety na niemal wszystkich stadionach, jakie odwiedzał, w efekcie dając triumf w lidze z rekordowa ilością punktów. Minął jeden rok, nawet niecały - i wszystko jest dokładnie na odwrót. Tym razem to Real co i rusz traci jakieś punkty, jeszcze bardziej pogłębiając swój dystans do Barcy - bo ta aż za bardzo wzięła sobie do serca słowo "konsekwencja" i poza zremisowanym Gran Derbi zwyciężyła we wszystkich dotychczasowych meczach. Wszyściusieńkich. W wyniku czego ma obecnie 13 punktów przewagi nad Królewskimi i generalnie rzecz biorąc, przy utrzymaniu takiego poziomu gry, tytuł w kieszeni. Wcześniej nie lubiłam tak mówić, wolałam powtarzać, że jeszcze może się to dalej rozstrzygnąć, ale wtedy przyszedł mecz, który miał mi służyć jako zamiennik do El Clasico - bo ktoś tu podszedł poważnie do zamieniania miejsc i przy okazji pozamieniał też oba Madryty. Tak, miejscami. Miejscami w tabeli, dokładniej rzecz biorąc, bo Atletico wciąż okupuje dotąd zarezerwowaną dla kogoś z dwójki Real-Barca drugą pozycję (dokładniej, dla tego z tej dwójki, kto nie jest akurat liderem). Niestety, czego doświadczyliśmy zarówno podczas derbów hiszpańskiej stolicy, jak i meczu Los Colchoneros na Camp Nou, niekoniecznie umiejętnościami. Jak już wspomniałam, Los Blancos w tym sezonie porażają niekonsekwencją. Ich lokalny rywal właśnie tej konsekwencji w meczach z potencjalnie słabszymi się nauczył i stąd ich zaskakująco wysoki dorobek punktowy - wyższy od bardziej utytułowanej ekipy zza miedzy, nawet, jeśli w starciu bezpośrednim nadal widoczna jest różnica klas. Niestety, ta różnica oznacza najprawdopodobniej, że nie ma jednak szans, że Rojiblancos powalczą z Blaugraną o mistrza tak zacięcie, jak to zwykle robi Real. Innymi słowy - koniec sezonu. Taka zmiana.

Ale największa zmiana, z jaką wiąże się taki układ sił w La Liga, zaszła chyba we mnie samej, i to mnie dziwi. Jak już rozprawiam o starciu Barcy z Atletico, to od niego zacznę, chociaż to podczas niego doszło właściwie do podsumowania wszystkich tych zmian, jakich doświadczyłam. A wszystko zaczęło się, gdy zorientowałam się, że zapomniałam wcześniej sprawdzić wyniku Realu, i to dokładnie w chwili, kiedy komentator poinformował mnie, że Los Blancos stracili punkty z Espanyolem. Kiedyś ucieszyłabym się jak szalona, a dziś? Dziś zamyśliłam się i zaczęłam zastanawiać, komu w takim wypadku lepiej byłoby kibicować w tym meczu! Taaaak, w meczu gra Barca, moja kochana Barca, a ja nie wiem, komu kibicować! Co więcej, wcale się nie niepokoję, kiedy Los Colchoneros zaczynają tak, jakby naprawdę komuś się pomyliły Madryty, jakby to miało być to prawdziwe Gran Derbi. A już szczyt był, kiedy Falcao strzelił bramkę, a ja... ucieszyłam się. Nawet nie dlatego, że była śliczna, a swoją grą Atletico zdecydowanie na nią zasłużyło. Paradoksalnie, to wszystko dla Barcy. Dla jej dobra. Dlatego, ze miałam olbrzymią nadzieję, że Atletico jeszcze nadgoni dystans do Katalończyków i okaże się dla nich mimo wszystko godnym rywalem w starciu o tytuł. Tyle razy powtarzałam przecież, że Barca z Realem mogą się nienawidzić, ale w rzeczywistości bez jednego nie ma drugiego, bo to wzajemna rywalizacja napędza oba kluby i mobilizuje do stawania się jeszcze lepszym. Teraz, gdy rywala chwilowo zabrakło, może to okazać się największą krzywdą zarówno dla samej Barcy i jej motywacji, jak i kibiców, którzy po prostu tracą powody, by oglądać taką dominację, tracą emocje, co może powodować zaniki uczucia do klubu - a tego bym sobie nigdy nie wybaczyła. Dlatego miałam olbrzymią nadzieję, że Atletico zastąpi godnie Real w tym sezonie (a w przyszłych najlepiej jakby w ogóle do niego dołączyło). Bo przecież mnie to też dotyka.

To wszystko jest bardzo proste i toczy się już od kilku tygodni, a dokładniej, od serii ostatnich meczów Barcy. A wszystko zaczęło się od chwili, kiedy zaczęłam wielbić świat, że mamy w La Lidze taką drużynę jak Betis. Nie, nie dlatego, że pokonał Real. Dlatego, że był - z wszystkich meczów kilku ostatnich miesięcy - najbliżej, by taki sam wynik powtórzyć z Barcą. Tuż przez starciem z klubem z Sewilli Duma Katalonii zanotowała bowiem - jeśli dobrze pamiętam - chyba trzy mecze pod rząd wygrane stosunkiem pokroju 5:0 czy 5:1, a ostatnim z nich było starcie z Athletikiem Bilbao, kiedy przyglądałam się tej miazdze, jaką Blaugrana urządza Baskom i tak patrzyłam beznamiętnie w telewizor, wreszcie stwierdzając, że wygrywanie jest co prawda fajne, ale to się zaczyna robić naprawdę nudne i jeszcze jeden taki mecz, a zacznę mieć Barcy chyba dość. I wtedy przyjechał taki Betis Sewilla, po którym nie spodziewałam się za wiele, i który faktycznie niby nic nie grał, stracił dwa gole, ale potem strzelił bramkę kontaktową, która wydawało się, że okaże się honorową... Tymczasem całą drugą połowę odpierali ataki Barcy tak zaparcie, że byłam niemal pewna, że w końcu i ich kontry się udadzą i Verdiblancos będą pierwszym po Realu klubem, który urwie w tym sezonie Barcy punkty w lidze. Zwłaszcza, że kolory koszulek bardzo przypominały mi te Celticu, a to już było skojarzenie z ruchem oporu :P. Tak czy siak, przez taką grę Betisu napięcie trzymało się mnie do końca spotkania, które faktycznie przeżyłam pod innym względem, niż tylko liczenia kolejnych bramek w pogoni Messiego za kolejnym rekordem. Niestety, Atletico, choć wicelider i wszystkich mniejszych rozjeżdża czasem używając do tego samego Falcao (5 goli z Deportivo), tylko pół godziny postawiło Blaugranie taki opór, jak malutki Betis, w związku z czym przy braku poważnej konkurencji chyba już tylko historyczne rekordy pozostały jako rywale Barcelonie. Ech, to ja już wolałam te bramki w ostatnich minutach i dreszczowce z początku sezonu...

Ewentualnie trzeba szukać rywali poza Hiszpanią... Ligo Mistrzów, wróć....