Jeśli wszystko idzie nie tak jak trzeba, to wiesz, ze jesteś w Polsce

W kraju, w którym żałujesz, że masz dostęp do internetu. Otóż pojechałam sobie na obóz. Taneczny, jeśli ma to jakiekolwiek znaczenie. No i przez ostatni tydzień przed wyjazdem zastanawiałam sie tylko nad tym, czy na miejscu będę miała dostęp do wi-fi, żeby sprawdzać wyniki olimpiady i innych rozgrywek. Okazało sie, ze owszem jest, ale tylko w recepcji, no więc natychmiast stała sie ona najczęściej odwiedzanym przeze mnie miejscem w wolnym czasie. I teraz zastanawiam sie, czy nadal to robic, bo jak mam dalej dostawać takie wieści, to chyba wolę zaszyć sie na jakimś odludziu przynajmniej do rozpoczęcia sezonu klubowego.

Do wieści z igrzysk już się przyzwyczaiłam - powoli godzę się z myślą, że pewnie nasza zdobycz z Londynu będzie równa może połowie tej pekińskiej. Chociaż można dostać szału, widząc na zmianę miejsca czwarte z ostatnimi, jak nasi pływacy. Albo wyniki półfinałowe które dawałyby medal i dużo gorsze rezultaty już w finałach, jak nasi szanowni kajakarze. Albo przegrywanie meczów tuż przed strefą medalową, i to jednym punktem - jak badmintonowy mikst. Albo zawodników gadających miesiąc o medalu, a potem odpadających w pierwszej potyczce - jak szermierze. Albo granie dużo lepiej przed igrzyskami niż na igrzyskach - przepraszam, pani Radwańska, wiem że ostatnio pani broniłam, ale no bez przesady, debla mogę wybaczyć bo Amerykanki są najlepszą parą świata, ale mikst? Stosur kompletnie nieumiejąca grać na trawie i Hewitt, który dobrze grał dawno temu? No naprawdę, to już chyba jakieś jaja są... Zaraz popisy zaczną lekkoatleci i jak jeszcze niedawno czekałam na to, powtarzając w głowie kilka nazwisk, w związku z którymi liczyłam na medal, tak teraz nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć, jak zakończą zmagania. Żeby nie było - wcale nie mam do zawodników pretensji o osiągane przez nich wyniki. Wierzę w to, że walczyli na 100% swoich możliwości (może z wyjątkiem Radwańskiej, której nie mam pojęcia jaki wirus nagle odebrał umiejętności, no bo raz można przegrać, zwłaszcza po wyrównanym spotkaniu, ale trzy razy?), a że po prostu są za słabi? Taki kraj. W końcu są jeszcze słabsi zawodnicy, którzy startują mimo braku jakichkolwiek szans, i to jest dobre, bo nie wszyscy mogą wygrywać, ktoś musi zajmować te ostatnie miejsca, a przecież igrzyska w zamyśle były turniejem, gdzie "nie liczy sie zwycięstwo, ale walka". No więc doceniam walkę, ale naprawdę... już tydzień mamy igrzyska i nadal to jedno srebro z pierwszego dnia? No można się wkurzyć...

Zwłaszcza że do poziomu polskich olimpijczyków dostosowali się nasi cudowni piłkarze :/. Jak jeszcze niedawno ich występy komentowałam znanym z internetu "that awkward moment when...", nie mogąc uwierzyć, że tak dobrze nam idzie, tak teraz jedyne co mogę powiedzieć na ten temat, żeby zachować styl, to wzięte z internetowych memów "Aaaaaaand it's gone". Oczywiście to było zbyt piękne, żeby było prawdziwe, a ja jak głupia znowu dałam się nabrać, że może wreszcie wychodzimy z dołka, że może coś się wreszcie odmieni. Tymczasem to coś ze Wrocławia dostaje 3:0 z jakimś klubem ze Szwecji, to coś z Poznania dostaje 3:0 z jakimś klubem ze Szwecji i nawet Legia, którą tylko przez osobiste powiązania nie nazywam "czymś z Warszawy", też przegrywa z Austriakami, których powinna roznieść w pył. Ich szczęście, że niezbyt wysoko i z bramką na wyjeździe, to zwykłe 1:0 na Łazienkowskiej i jest 4 runda, ale i tak zdecydowanie jest to poziom, który... hmmm... jako że ostatnio krytykowałam bezustanne jeżdżenie po "swoich", jedyne co powiem to "rozczarowujący", zwłaszcza że korzystny wynik w rewanżu wcale nie jest pewny. W sumie chyba tylko Ruchowi wybaczam porażkę, bo chociaż szanse na dalszy awans wyglądają beznadziejnie, to wszyscy od początku wiedzieliśmy, że Viktoria jest rywalem ze zdecydowanie wyższej półki i jakikolwiek korzystny rezultat chorzowian byłby sensacją. Pozostałe kluby zaprezentowały nam to, co polskie drużyny robią najlepiej - odpadanie tam, gdzie absolutnie nie powinny. No dobra, okej, nie odpadanie a przegrywanie, jeszcze nie było rewanżów więc może nie będę zapeszać. Co nie zmienia faktu, że jakiekolwiek szanse dalszej gry ma chyba tylko Legia i Śląsk, który nawet po odpadnieciu z eliminacji LM przechodzi do playoffs LE. Chociaż z taką grą to ja ich w ogóle tam nie widzę, więc ogólnie rzecz biorąc... Chyba sobie nie pooglądamy Ligi Europy w Polsce w tym roku.

Po tym wszystkim naprawdę zastanawiam się, po co ja sprawdzam ciągle ten internet w wolnym czasie, zamiast się totalnie odciąć od wszystkiego i udawać że sportowy świat też ma wakacje. W końcu jeśli takie tragedie nas spotykają, a jestem tu dopiero drugi dzień, to ja się naprawdę boję, co będzie, jak wrócę, czy biało-czerwone barwy będą jeszcze w ogóle istnieć. I wtedy na ratunek przychodzą mi ci sami ludzie, co zazwyczaj, kiedy tracę wiarę w nasz kraj, którzy stanowią swoisty ewenement w tym paśmie porażek i zaczynam się zastanawiać, jak oni się uchowali w tym kraju. Bartek Kurek, Zbyszek Bartman, Michał Winiarski, Piotrek Nowakowski, Marcin Możdżonek, Łukasz Żygadło, Krzysiek Ignaczak, Paweł Zagumny, Kuba Jarosz, Michał Kubiak i Michał Ruciak. I do kompletu honorowy gość naszego państwa Andrea Anastasi. Siatkarze. Naprawdę w tej chwili zaczyna mnie to zastanawiać. Jakim cudem cały nasz kraj przeżywa porażkę za porażką, a oni kolejnym trzysetowym zwycięstwem (bynajmniej nie nad ogórkami, Argentyna jest w światowej dziesiątce) udowadniają, że porażka z Bułgarią była tylko wypadkiem przy pracy i nadal są na prostej drodze ku jednemu z najefektowniejszych złotych medali na całych igrzyskach? Okej, okej, to pierwszy i ostatni raz kiedy używam takiego określenia, sama mówiłam, że tego nie lubię. Do medalu - jakiegokolwiek - jeszcze daleka droga pełna wielu trudnych spotkań i nic nie jest pewne. Ale naprawdę potrzebuję pocieszenia po tych wszystkich porażkach. No bo kogo my mamy poza nimi? Jasne, są żeglarze i windsurferzy, którzy trzymają sie na razie w czołówce (swoją drogą - wielkie brawa dla Zosi Klepackiej za wygranie dwóch etapów, tak rzadko mamy okazję cieszyć sie z jakichkolwiek zwycięstw...), no ale po takich doświadczeniach już się boję, że w ostatnim etapie spadną na czwarte miejsce albo coś, tyle razy tak się działo... To samo wspomnieni już lekkoatleci, którzy niekoniecznie przekonują mnie, że na pewno zdobędą... a choćby i te 3 medale już będą czymś, przynajmniej dla mnie. A siatkarze tak. Siatkarze mają coś, co sprawia że im ufam. Coś, co mówi mi "Oni są w tej chwili znakomici, nie wiem czy zdobędą złoto, ale na pewno na nie zasługują". I to mnie właśnie dziwi. Bo w końcu my, Polacy, nieczęsto możemy podziwiać taką moc, taką pewność, że to jest nasz czas i możemy wszystko. I pewnie stąd ten nagły fenomen siatkówki, która z po prostu jednej z "weselszych" dyscyplin, w której możemy oglądać lepsze wyniki niż w tej nieszczęsnej nożnej (była przecież jeszcze choćby ręczna, siata kobiet, skoki narciarskie etc...), urosła do miana zwycięskiego wyjątku w świecie pełnym rozczarowań. A przecież każdy chce przeżywać zwycięstwa, choćby w jednej dyscyplinie na 20...