A - jak Anglia. O złych symbolach i wspomnieniach jeszcze pewnie dużo zdążymy się nagadać, zwłaszcza że taka jest już nasza natura, że częściej wracamy do negatywnych emocji i rozpamiętujemy je dużo dłużej, niż te pozytywne. Ja takiego podejścia kompletnie nie rozumiem, nie zgadzam się z nim i protestuję, dlatego cały cykl rozpoczynam od jednego z najbardziej przyjemnych i pozytywnych wspomnień dotyczących polskiej kadry - eliminacyjnym meczu MŚ 2014 z Anglikami. Wszystko zapowiadało się tragicznie - reprezentacja w rozsypce, po Euro, które okazało się być katastrofą, mając rozegrany w całym roku chyba tylko dwa dobre mecze (z Rosją i Czarnogórą), w których zresztą i tak czegoś brakowało, ma mierzyć się ze swoim odwiecznym rywalem, Anglią, i wszyscy już drżą na myśl przed tym spotkaniem, w obawie przed kompromitacją. Przynajmniej do momentu, kiedy mecz się kończy (co z tego, że nie w ten dzień, który powinien, tu mówimy o radosnych wspomnieniach), a my możemy żałować, że skończył się tylko remisem, bo Polacy zagrali najlepsze spotkanie w roku i gdyby wykorzystali swoje sytuacje, powinni spokojnie wygrać. Mecz, który ja uznaję jako symbol nowej epoki w historii polskiej kadry, zapomnienie o pechowym Euro i nadzieję na to, że era Fornalika okaże się bardziej owocna od ery Smudy.
B - jak Balotelli. Dziwne umiejscowienie tu tego piłkarza? Nie był w końcu nawet w najmniejszym stopniu jednym z bohaterów mijającego roku, w ciągu którego zagrał tak naprawdę tylko jeden świetny mecz - półfinał Euro z Niemcami. I to właśnie dzięki temu spotkaniu włoski napastnik trafił do tego zestawienia. Jeden mecz to za mało, by stać się symbolem roku. Ale jedna celebracja gola może już to uczynić. Cieszynka Balotellego po strzeleniu drugiej bramki natychmiast stała się hitem internetu i prawdopodobnie najczęściej widzianym przez ludzi zdjęciem z całego turnieju, być może częściej nawet, niż obrazki takie jak Casillas wznoszący trofeum za triumf w całym turnieju. A teraz wejdźcie na jakiekolwiek zestawienie w stylu "sportowe momenty 2012 roku" i sprawdźcie, czym są zilustrowane. Właśnie tym zdjęciem. Włoch może nie być do końca zadowolony ze swoich sportowych osiągnięć tych 12 miesięcy. Ale przez jedną bramkę i jedną czynność wykonaną po jej zdobyciu, stał się niekwestionowanym symbolem tego czasu.
C - jak Chelsea. Drużyna, która zaskoczyła nas w mijającym roku najmocniej, wyróżniała się w nim najbardziej i zrobiła wszystko to, czego nikt by się nigdy nie spodziewał, że zrobić my mógł ktokolwiek. I to na dwa sposoby. Zaczęła swoje dzieło szokowania wszystkich, zwyciężając Ligę Mistrzów, i to w stylu, w jakim nikt by nigdy nie pomyślał, że da się Ligę Mistrzów wygrać. Powstrzymanie kolejno Barcelony i Bayernu, opierając się na defensywnym stylu gry, wydawało się rzeczą niemożliwą, w którą nie wierzyli chyba nawet sami kibice The Blues - tymczasem udało się. Ale londyńskiemu klubowi to nie wystarczało i postanowił brnąć dalej w czynienie rzeczy, o których nikt by nigdy nie pomyślał, tym razem niestety już mniej szczęśliwe dla swoich kibiców. Minęło zaledwie kilka miesięcy, a drużyna Romana Abramowicza (z reguły w tym miejscu podaje się trenera, ale gdy mowa o Chelsea i to w dodatku w przekroju całego roku, to łatwiej tak, niż robić punktowaną listę) nie dość, że dokonała historycznej, choć niechlubnej rzeczy, i jako pierwszy obrońca trofeum w historii LM nie wyszła nawet z grupy, to jeszcze straciła wydawałoby się gwarantowany dla drużyn europejskich triumf w Klubowych Mistrzostwach Świata. A to wszystko w zaledwie 12 miesięcy.
D - jak derby. Odbywają się co prawda wielokrotnie i w każdym roku i nie są niczym szczególnym, ale dla mnie derby Warszawy z 2012 roku zawsze będą tymi jedynymi i najbardziej niezwykłymi - chociaż nie są nawet moimi pierwszymi, bo wtedy ich niezwykłość byłaby jeszcze jakoś uzasadniona. Ale tamten wieczór na stadionie jest nadal w ścisłej czołówce mojego prywatnego rankingu na najpiękniejsze momenty minionego roku, tak, że nawet w sylwestrową noc, obserwując fajerwerki, nagle gdzieś wśród tych sztucznych ogni zamajaczył człowiek z taką zwykłą racą stadionową, w czerwonej poświacie, i natychmiast właśnie tamta chwila stanęła mi przed oczami, a na race patrzyłam się i patrzyłam, z uczuciem, że to jest piękniejsze niż wszystkie fajerwerki tego świata. I już nie wiem, co mnie właściwie do tego pchnie, ale momentami traktuję to nawet jako najpiękniejsze sportowe wspomnienie całego roku, a konkurencja była spora... No cóż, widocznie jestem takim typem, który zawsze na stadionie przeżywa wszystko dużo bardziej, niż w telewizji. A jeśli nadal wydaje się to wam za słabym uzasadnieniem, to można też termin "derby" odnieść do Gran Derbich. Wszystkich, jakie odbyły się w tym roku, tych trzech, które opisywałam, i tych trzech, których nie zdążyłam (ćwierćfinały CdR na samym początku roku i to zwycięstwo Realu pod koniec sezonu). Odcisnęły się na minionym roku w różny sposób, ale przede wszystkim dlatego, że to 2012 przyniósł nam zmierzch GD-wojny na noże i przywrócił GD-piłkarskie święta.
E - jak Euro. Mówiłam o derbach, że mogą być najpiękniejszym sportowym wspomnieniem roku, ale konkurencję miały sporą. Ta konkurencja to przede wszystkim oczywiście historyczny turniej o Mistrzostwo Europy rozegrany między innymi na polskich boiskach. I jedyną rzeczą, która jakkolwiek obniża jego pozycję w tej klasyfikacji, jest to, że trochę ciężko nazwać Euro "momentem", bo trwało przez niemal cały miesiąc. Ale zaraz, chwila, ta kompromitacja naszej kadry ma być najpiękniejszym momentem? Powiem krótko, choć proszę tych dwóch zdań nie wyjmować z kontekstu, bo mogą naprawdę zmienić znaczenie - chrzanić kadrę. Nie na co dzień, bo jest mi bardzo droga i bliska, ale w odniesieniu do Euro. Mam gdzieś, jaki osiągnęła tam wynik. Nie sama piłka była tym, co uczyniła euro tak piękne, ale atmosfera, którą wytworzyła i jedność, którą wywołała w ludziach. Wszystkie te emocje, które zebrałam w całość w być może - moim skromnym zdaniem - najlepszym tekście, jaki kiedykolwiek tu napisałam. Euro naprawdę na miesiąc zmieniło Polskę i po części także świat, nie do poznania i to za to, a nie jakiekolwiek wyniki piłkarskie jakiejkolwiek drużyny, będę je pamiętać.
F - jak Falcao. Drugie nazwisko zawodnika, które pojawia się na mojej liście, ale tym razem już całkowicie zasłużenie ze względu na umiejętności. Kolumbijczyk próbkę swojego talentu pokazał już w 2011 w barwach FC Porto, ale to dopiero miniony rok sprawił, że jego gwiazda rozbłysła jasno i stał się on jednym z najlepszych futbolistów, jacy w ogóle biegają obecnie po światowych boiskach. Jest kluczową postacią Atletico Madryt, to w dużej mierze dzięki niemu ten mniej utytułowany klub ze stolicy Hiszpanii został zwycięzcą Ligi Europy, a 2012 rok kończy dużo wyżej w tabeli, niż ktokolwiek by się spodziewał, i dużo wyżej, niż ten bardziej utytułowany klub zza miedzy, jakby tego było mało, niemal w pojedynkę rozbił Chelsea, po której wtedy jeszcze nikt się nie spodziewał, że tak szybko stoczy się z pozycji "zwycięzca LM i najlepszy klub kontynentu". Jak dla mnie, zarówno jego zespół, jak i on sam, to być może najwięksi zwycięzcy roku 2012.
G - jak grupa. Na przykład grupa marzeń, czyli może i jestem optymistką, ale trochę na nasz eurowy występ ponarzekam. Prawda jest bowiem krótka i smutna - mieliśmy rywali najłatwiejszych, jakich tylko mogliśmy dostać, warunki komfortowe, jak nigdy, a zajęliśmy ostatnie miejsce i byliśmy być może najsłabszą drużyną turnieju, bo ktoś bał się zaatakować mocniej i wolał grać na remis. Tak, najsłabszą, bo sama gra była jeszcze gorsza, niż tak obgadywana przez wszystkich Holandia. Jedyny pozytyw, to ze po nas się krótko mówiąc takiego występu spodziewano, a może nawet jeszcze gorszego, i to tego się swego czasu trzymałam. Nawet jeśli po późniejszej analizie, oprócz Oranje chyba tylko my zaprezentowaliśmy się na mistrzostwach bez stylu. A może nawet w jeszcze gorszym, bo nie zapominajmy, że Pomarańczowych wykończyła inna grupa - grupa śmierci, a w każdej innej spokojnie by chyba dali radę. W ogóle ten kraj to chyba grupy śmierci prześladują - niewiele po polsko-ukraińskiej imprezie mistrz ich ligi, Ajax Amsterdam, też nie za wesoło losuje w LM. A nawet gorzej, bo to była już prawdziwa grupa śmierci, chyba jeszcze gorsza, niż ta eurowa - a punktem optymistycznym dla Holendrów może być fakt, że tu już poradzili sobie dużo lepiej, eliminując z rywalizacji samego mistrza Anglii. Mniej optymistyczna jest dla nas, Polaków, bo te kilka miesięcy minęło, a Borussię Dortmund na szczyt grupy śmierci wynosi między innymi nasze polskie trio. Tylko dlaczego ta ich gra jest tak różna w kadrze i w klubie? Czy problemem nadal jest brak wsparcia? Na to odpowiedź chyba przyniesie dopiero 2013.
H - jak hymn. A może oficjalna piosenka, nawet nie wiem, jaką nazwę to coś otrzymało, faktem jest, że przez dziwne pomysły promocyjne bardziej niż kształt pierwszej jedenastki na mecz z Grecją, myśli Polaków przed Euro były zapełnione innymi słowami. "Koko koko Euro spoko, piłka leci hen wysoko, wszyscy razem zaśpiewajmy, naszym doping dajmy...". Zdążyliście zapomnieć? Ja niestety nie. Niestety, bo w mojej osobistej hierarchii muzycznej klasyfikuję ten "utwór" gdzieś tam obok "Ona tańczy dla mnie", czyli żartu, który trochę wymknął się spod kontroli. I choć nie wiem jak bardzo bym nie chciała, mam wrażenie, że w historii polskiego futbolu zajmie on zaszczytne miejsce gdzieś koło wykonania tego prawdziwego hymnu, Mazurka Dąbrowskiego, przez Edytę Górniak.
I - jak Igrzyska Olimpijskie. Bo przecież ten alfabet miał się tyczyć nie tylko piłki, czyż nie? Igrzyska co prawda nie potoczyły się tak, jak byśmy chcieli i nauczyły nas tylko trzech rzeczy - przechodzenia do porządku dziennego nad zawiedzionymi nadziejami, nabierania kolejnych nadziei, mimo, że często bezpodstawnych, tylko po to, żeby zaraz znowu je stracić. Nie, niezbyt wesołe one były dla Polski, zawiedli nawet ci, na których liczyłam najbardziej, tenisiści i siatkarze. No ale to w końcu cały czas igrzyska i trochę postrzeganie na sport zmieniły, na moment odkładając piłkę nożną na bok, co nie dzieje się często i dlatego warto to zapamiętać. A jak nie, to zawsze można się cieszyć Paraolimpiadą, gdzie zdobyliśmy więcej złotych krążków niż w "zwyczajnej" wszystkich razem i zajęliśmy 10 miejsce - żeby jeszcze ktoś zwrócił na to uwagę...
J - jak Juventus. Kolejny klub, dla którego 2012 rok będzie przełomem. Czasy grania w Serie B po dyskwalifikacji (czy słusznej, zostawiam fanom calcio, bo słyszałam różniste opinie i sama nie wiem, co o tym sądzić) minęły. Czasy grania w LE z Lechem Poznań minęły. W tym roku Juve bezdyskusyjnie zdobyło Scudetto, nie przegrywając nawet jednego spotkania, niemal tak samo pewnie kroczą ku obronie tytułu w nowym sezonie, a do tego zwyciężyli swoją grupę Ligi Mistrzów, z hukiem wyrzucając z niej obrońcę tytułu i zamierzają zajść w tych rozgrywkach jak najdalej, czyniąc nie lada sensację, tropem reprezentacji Włoch na Euro 2012, składającej się przecież w dużej części z tych samych piłkarzy. Powitajcie nową potęgę na europejskiej arenie. Nową-starą potęgę, właściwie. Juve wróciło.
K - jak karne. Wyrocznia rozstrzygająca praktycznie całą tegoroczną Ligę Mistrzów. Seria karnych wyeliminowała w półfinale Real Madryt, a wśród pudłujących był ten uważany za eksperta, jeśli chodzi o ten stały fragment gry, Cristiano Ronaldo. Wśród pudłujących był też Sergio Ramos, który tą jedenastką zapewnił sobie przejście do tej mniej chlubnej części historii, jako że wystrzelonej przez niego piłki nie znalazł nawet Felix Baumgartner. Żeby nie było, że gnębię tylko madrytczyków, kolejnym karnym, który zaważył na dziejach sezonu, była poprzeczka Leo Messiego w półfinale z Chelsea, która gdyby nie była poprzeczką, a golem, pewnie ponownie przywróciłaby Blaugranę na właściwa ścieżkę, a ta nie wypuściłaby już awansu z rąk i prawdopodobnie została pierwszą drużyną w historii, która obroniła tytuł LM. Niestety piłka wylądowała na obudowie bramki Petra Cecha i można by powiedzieć, że zmieniła bieg historii. Ale to i tak nic w porównaniu z tym, co w punkcie 11 m od bramki spotykało Arjena Robbena. Najpierw zmarnowany karny w meczu z Borussią, który być może odebrał Bayernowi mistrzostwo. Potem zmarnowany karny w dogrywce finału LM, który najpewniej odebrał Bayernowi tytuł najlepszej drużyny w Europie. A nie moment, ten tytuł stracił troche później. Oczywiście w serii rzutów karnych. Przekleństwo niemal wszystkich tego roku.
L - jak Lewandowski. I tutaj mój komentarz będzie tak krótki, jak tylko się da, bo i tak pewnie media wyrobią wam wystarczającą dawkę newsów z tym nazwiskiem. A, chwila, właśnie. To może poczytajcie sobie tamte artykuły, może usłyszymy o 236287646782 klubie, który jest nim zainteresowany... Tjaaa... Może i Robert być sobie najlepszym polskim piłkarzem z pola od czasów Bońka, a bramki strzelonej Realowi Madryt nie zapomnę mu nigdy, ale nie zmienia to faktu, że w tym roku było go wszędzie zdecydowanie za dużo. Chociaż to pewnie jest główny powód, dla którego znalazł się na tej liście.
M - jak Messi. No naprawdę, wyobrażacie sobie wspominki z 2012 roku bez wspomnienia o Leo? W końcu jest to wspomnienie roku 2012, roku kalendarzowego, a w piłce wszystko mierzy się sezonami. Z małym wyjątkiem - ostatnio o roku kalendarzowym słyszało się regularnie we frazie "rekord goli zdobytych w roku kalendarzowym", znany tez jako rekord Muellera, obecnie rekord Messiego przy 91 golach. Przy okazji jednak udało mu się pobić rekord goli strzelonych w jednym sezonie, rekord goli strzelonych w jednym meczu LM, rekord występów na boisku bez bycia zmienionym, rekord goli strzelonych w historii występów dla Barcy, rekord goli strzelonych dla Barcy na Camp Nou, rekord goli strzelonych dla Barcy w meczach ligowych i pewnie 24373246283 innych rekordów, o których już zapomniałam, tyle ich było. Niedługo jedynym, jaki mu zostanie, będzie rekord ilości rekordów pobitych w jednym roku. Ale tak czy siak, 2012 z pewnością należał do niego.
N - jak Narodowy. Stadion, oczywiście. Chociaż w sumie, to nie wiadomo, czy na pewno, bo coraz częściej słyszy się raczej nazwę "Basen". I chociaż ja osobiście jestem daleka od krytykowania tego, co stało się przed meczem z Anglią, bo twierdzę, że takie rzeczy naprawdę mają prawo się zdarzyć, to jednego nie zmienię - ilości zabawy, jaka z tego była, i faktu, że przejdzie to z pewnością do historii. A, i jeszcze jedno - cześć i chwała Bohaterom Basenu Narodowego!
O - jak osobliwości. Różne ligi mają swoje osobliwości. Ma ich trochę liga angielska, trochę więcej ma hiszpańska, ale żadna nie ma ich tyle, co nasza kochana Ekstraklasa. Wymieniałam ich mnóstwo, gdy kończył się poprzedni sezon, w chyba moim pierwszym wpisie w tym roku, i choć od tamtego czasu minęło już wiele dni nadal nie jestem w stanie zrozumieć, jakim cudem Śląsk czy Ruch skończyli tak, jak skończyli albo jakim cudem Legia straciła ten tytuł, poza tym, że przez sponsorów... Osobliwe w Ekstraklasie są niemal wszystkie akcje i każda, choćby jedna wyrwana z kontekstu kolejka, a najbardziej osobliwe w tym wszystkim jest to, że mimo tego wszystkiego nadal ją kochamy.
P - jak puchary europejskie. I w tym kontekście jeszcze bardziej dziwne jest to, że jeszcze w ogóle chce się nam po takich występach myśleć o Ekstraklasie. Jeszcze występy ligowe, jakie by one nie były, mogą się wydawać do przełknięcia, no bo w końcu jesteśmy wśród swoich, ale gdy tylko zbliża się czas eliminacji czy to LM, czy to LE, natychmiast zaczynamy trząść się w obawie przed kompromitacją. Ale jak sięgam pamięcią przez dotychczasowe historie tych kwalifikacji, to nigdy nie mogłam ich ocenić tak szybko, krótko, i jednym zdaniem: miłe złego początki, lecz koniec żałosny. Początki były wręcz bardzo miłe, kiedy to wbrew wszelkim przyzwyczajeniom żaden z naszych zespołów nie doznał porażki z klubem nie wiadomo właściwie skąd, którego powinien ograć z zawiązanymi oczami, tylko wszystkie jak jeden mąż awansowały tam, gdzie powinny. Niestety koniec przywodził wręcz łzy do oczu, i to bynajmniej nie ze wzruszenia, jak to zwykle z piłką bywa w moim przypadku. Może to się wydawać dziwne, ale przy analizie naszych przeszłych dokonań może i polskie kluby grały raz lepiej, raz gorzej, ale od co najmniej 5 lat jakiś klub chociaż w tych mniej prestiżowych europejskich rozgrywkach mamy jednak częściej niż rzadziej. W tym roku, choć zaczynało się tak miło, nie możemy pochwalić się ani jednym i zarówno w perspektywie rankingu, jak i zwykłego wizerunku chyba tylko awans do LM pomoże nam to nadrobić, jeśli w ogóle.
Q - jak Queens Park Rangers. No dobra, tak naprawdę ten klub tu jest tylko dlatego, że pod żadną inną literkę nie mogłam wcisnąć pewnego wydarzenia, które również zapamiętamy z minionego roku na długo. Chociaż nie. Można powiedzieć, że obecność QPR wśród najważniejszych chwil minionego roku jest wywołane tylko ich szczęściem przy losowaniu terminarza Premier League, ale jakby drużyna z Londynu nie walczyła ambitnie w ostatniej kolejce i po prostu dała się jak należy zmiażdżyć Manchesterowi City, nie mielibyśmy teraz jednej z najpiękniejszych końcówek sezonu, jakie nas kiedykolwiek spotkały. Gdyby nie strzelili przecież tego, co strzelili, i nie wybronili tego, co wybronili, wpuszczając kilka goli w samej tylko pierwszej połowie, The Citizens nie musieliby w celu zdobycia mistrza realizować wydawałoby się niemożliwej misji strzelenia 2 bramek w doliczonym tylko czasie gry, tylko spokojnie i bez wysiłku wygraliby ligę. I co wspominalibyśmy potem naszym dzieciom tłumacząc im, że o zwycięstwie mogą zadecydować najdrobniejsze detale, i że w futbolu wszystko jest możliwe?
R - jak Real Madryt. Wypowiadanie się w superlatywach o największym rywalu nigdy nie przychodzi łatwo, ale przygoda klubu ze stolicy Hiszpanii z rokiem 2012 mogłaby zostać skomentowana tym samym przysłowiem, które podałam dwie literki wyżej, gdyby nie jedna mała rzecz - fakt, że sezon piłkarski i rok kalendarzowy nie pokrywają się, a wręcz przeciwnie. Przez to miłe początki, jakimi dla Los Blancos była pierwsza połowa minionego roku, była jednocześnie końcem sezonu 2011/2012, czyniąc z nich jednych z największych wygranych tego okresu. Co prawda blizną na tym wizerunku świetnego Realu jawi się porażka z Bayernem w półfinale LM, której to madrytczycy nie są w stanie wygrać już od 10 lat, ale i tak ich głównym powodem do świętowania jest to, że wreszcie przerwali hegemonię Barcelony na krajowym podwórku, wygrywając La Ligę i potwierdzając to zwycięstwem w bezpośrednim starciu na Camp Nou (ała, nadal nie lubię tego wspominać...) Dla fanów Blaugrany jedynym pocieszeniem może być fakt, że początek nowego sezonu przyniósł Królewskim ten wspomniany koniec żałosny, wiążący się z najsłabszą formą od lat, która do tego jest praktycznie niewytłumaczalna. Ale to są bardziej zapowiedzi - bardziej lub mniej pozytywne - na 2013, natomiast na roku właśnie minionym jednak to Real z obu hiszpańskich gigantów odcisnął swój ślad wyraźniej.
S - jak siatkówka. Czyli to, co generalnie jest miłą odskocznią od zawodzących regularnie piłkarzy i, jak już zdarzało mi się podkreślać, powinniśmy określać jako nasz sport narodowy choćby po to, żeby przed innymi narodami pokazywać to, z czego rzeczywiście możemy być dumni. O piłce nożnej możemy rozprawiać godzinami, sprawa z siatkówką jest dużo prostsza - co tam wygrana Liga Światowa, co tam Skra Bełchatów w finale LM, przecież to dla nas norma, czyż nie? No cóż, przynajmniej w jednej dyscyplinie nie ma takich problemów jak w niemal każdym temacie związanym z polskim sportem i kolejny rok na horyzoncie to po prostu kolejny rok na możliwe sukcesy, przynajmniej tak duże, jak w poprzednim, bo dla mnie cieniem na tym wizerunku nie są nawet nieudane IO i zawsze będę z naszych siatkarzy dumna. Ot co.
T - jak talenty. Te piłkarskie, ta zdolna młodzież objawiająca się ostatnio w naszym kraju, dzięki której nie musimy już mówić "dobrze się zapowiada" o 25-latkach, o których już wiadomo, że przespali najważniejszy okres kariery. Mówię tu o takich piłkarzach, jak Krychowiak, Wszołek, Milik, Teodorczyk czy coraz to kolejne efekty działań w Akademii Piłkarskiej Legii, która jak dla mnie jest głównym powodem obecnej pozycji CWKS w lidze, jak Kosecki, Łukasik, Furman i następni już w kolejce. Czy to, że zaczęli się oni objawiać w Ekstraklasie i nie tylko dopiero po tym, jak Fornalik został selekcjonerem, to przypadek, tego nie będę roztrząsać, żeby wszystkim ludziom odpowiedzialnym za to, co było przed Fornalikiem, jeszcze bardziej nie dowalać, ale wierzyć w zbieg okoliczności tutaj to raczej nie jest zbyt logiczne. Faktem jest, że dawno nie mieliśmy tyle nadziei pokładanej w młodych piłkarzach i oby to było najlepsze, z czym ruszymy dalej w nowy rok.
U - jak United. Manchester, ma się rozumieć. To był dziwny rok dla tego klubu, u którego, jeśli rozpatrzymy miniony rok w tych samych dwóch częściach, co u Realu Madryt, to u nich początek i koniec zamieniają się miejscami. Pierwsze miesiące roku 2012, a ostatnie sezonu 11/12, to dla Czerwonych Diabłów istna tragedia. Nie dość, że nie grają w LM, bo odpadli w fazie grupowej, to z Pucharu Anglii wyeliminował ich drugoligowiec, przez co ich jedyną nadzieją na jakiekolwiek trofeum jest obrona mistrzostwa kraju, które i tak zostało im wyrwane w ostatnich sekundach przez lokalnego rywala (patrz: Q). Klub, dla którego kolejne trofea to już niemal rutyna, kończy sezon z niczym i już samo to jest warte odnotowania w ważnych wydarzeniach roku 2012. To może dla nich być tylko przestrogą na przyszłość, bo w wyniku pechowego losowania już w pierwszym meczu po wznowieniu LM spotka ich wspomniany Real i muszą zrobić wszystko, żeby kolejny rok z rzędu nie zakończyć tej kampanii przedwcześnie (nie, serio, zróbcie wszystko, proszę...). Bo że 7-punktowa przewaga nad City wcale nie jest bezpieczna, wiedza już chyba doskonale...
V - jak Viva España. Okrzyk, który mimo wszystko najlepiej oddaje warunki w tegorocznym futbolu. Nawet ja, osoba z półhiszpańską duszą, nie wierzyłam w to, że La Roja osiągnie historyczny sukces, uda jej się to, co nikomu wcześniej i wygra trzy wielkie turnieje z rzędu. Zwłaszcza, że na historyczne i bezprecedensowe osiągnięcie oczekiwałam już wcześniej podczas LM i Chelsea mnie skutecznie z tego wyleczyła (patrz: C). Wydawało mi się więc, że silniejszym zespołem okażą się Niemcy. Niemców wyeliminował jednak Balotelli (patrz: B) i hiszpańska kadra miała otwartą drogę do jednego z największych sukcesów w historii futbolu, stając się bezapelacyjnym dream teamem spośród wszystkich, czy to klubowych, czy reprezentacyjnych, które prezentowały się nam w tym roku, jako jedyni nie mając w zasadzie słabego punktu i nawet z Torresa potrafiąc zrobić króla strzelców - a to dopiero historyczne osiągnięcie (które pewnie zresztą zaraz spróbuje kupić Abramowicz :P).
W - jak Wimbledon. Czas na ostatni niepiłkarski akcent tego podsumowania. Dla mnie rok 2012 będzie też tym, w którym zaczęłam ciekawić się tenisem, i jak się okazało, zrobiłam to w najlepszej możliwej chwili, bo był to również najlepszy rok w karierze Agnieszki Radwańskiej (która nie musi bawić się w żadne połówki, bo sezon tenisowy faktycznie jak należy zaczyna się w styczniu). Ukoronowaniem tych występów był występ w finale Wimbledonu, który pokazał, że mamy kolejny powód do chwalenia się w świecie. Chwila regularniejszego spojrzenia na okoliczności i zwyczaje tenisa kobiecego pokazuje bowiem, że nie ma powodów na opluwanie Agnieszki za słabe IO, bo w ciągu całego roku utrzymuje w miarę równą formę zdecydowanie wystarczającą na 4. pozycję wśród światowych tenisistek, a kolejny rok może być dla tej dyscypliny jeszcze lepszy, bo pod koniec roku objawił nam się talent i w jej męskiej odmianie, Jerzy Janowicz, a przecież coraz lepiej prezentuje się siostra Agnieszki, Ula, która jest od niej fajniejsza choćby ze względu na imię :).
X - jak Xavi. Nie, no dobra, przyznaję się. Akurat w tym roku bardzo się nie wyróżnił. Ale naprawdę ciężko znaleźć jakieś lepsze słowo oddające ten rok, zaczynające się na X. A Xavi bardzo dobrym piłkarzem jest i dodatkowych wspomnień o nim nigdy za wiele.
Z - jak zmiany. Zmiany, które przyniesie nowy rok, ale też zmiany, które czuć w naszym futbolu. Brak zmian w strukturach zarządzania polską piłką był dotąd naszą największą bolączką, brak zmian stał się też symbolem niepowodzenia naszej kadry na Euro, kiedy to jednym z głównych powodów, dla którego rzucano się na Smudę po inauguracji turnieju było niezmienianie piłkarzy podczas spotkania. Ale tuz po tym nadeszło tych zmian aż za wiele. Zmiana na stanowisku selekcjonera to raz, ale do tego zdążyliśmy się przyzwyczaić. Zmiana na stanowisku prezesa PZPN - i zmiana w większości pozostałych struktur naszego związku - to coś, w co część narodu pewnie nadal jeszcze nie może uwierzyć. Co prawda nadal daleka jestem od stwierdzenia, że Boniek będzie zbawicielem polskiego futbolu, w końcu jest mnóstwo do roboty, a on też święty nie jest. Ale z pewnością zapowiada się to na dużo lepszy od starego Nowy Rok.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz